MARIANNE KLEP
Aangekomen bij haar woning laat ze trots het nieuwe huisje zien. Alle woonelementen in een rechte lijn geplaatst. De keuken lang en smal daaraan een plek waar de eettafel staat. Aansluitend de woonkamer. Tussen de woonkamer en de slaapkamer een studeerkamer. Op het bureau liggen stapels vergeelde krantenartikelen.
“Ik ben mijn plakboeken opnieuw aan het maken.” Allemaal artikelen over het werk van Marianne Klep. Dan pakt ze één van de weinig niet vergeelde papieren; haar diploma. “Hier ben ik wel trots op hoor. 'Koninklijk Conservatorium Den Haag. Einddiploma solozang een 9. Met onderscheiding hé!"
Ze zet een cd op. Er klinkt een prachtige vrouwenstem. Marianne zingt mee in haar hoofd en droomt even weg.
Het is de enige opname die ze van zichzelf heeft.
Tijd om de rest van het complex te zien. En dan, wanneer we bij Harry zijn, komt het eruit.
Dat waar ik maar geen grip op kon krijgen bij deze lieve rustige gepensioneerde zangeres.
Spierreuma.
MARIANNE KLEP (76) komt het Ru van Rossem huis binnen. Hét huis voor de oudere vrijzinnige kunstenaar.
Er komt een keurige mevrouw binnen. Geen artistiekeling met verf op de kleren en handen vol eelt.
Zacht, net gekapt, wit haar. Kort. Typisch oma haar.
Ze draagt een keurige ketting, makkelijk zittende pantalon en nette blouse. Alles ademt standaard derde-huis-van-hoek oma.
Maar achter het keurige schuilt zoveel meer. Ze woont met Cécile.
Cécile en zij werden verliefd toen Marianne Cecile les gaf op het conservatorium.
Marianne loopt door het gebouw waar haar nieuwe huis in zeteld en vertelt over de plannen. De gezamenlijke woonkamer moet nog leuk worden aangekleed. “Ook comfortabel hoor! Ik kan niet zitten op die houten stoelen met mijn nieuwe heup.”
Door haar vroeg versleten rugwervels heeft ze een baan bij de Antwerpse Opera moeten afslaan. “Gelukkig kreeg ik op diezelfde dag een baan aangeboden als zangdocent op het conservatorium. Voor 20 uur, perfect zodat ik erbij kon blijven optreden. Ik kon niet leven van optredens alleen. Ik gaf veel liederrecitals en daar is maar een heel beperkt publiek voor.”
Hoe het was om in die tijd met een vrouw te gaan?
Haar stem is er in 2004 mee opgehouden. Ze kan geen noot meer zingen. Geen noot.
Jaren heeft ze concerten en collega's gemeden en ontlopen. Pijn.
Toch woont ze nu tussen de kunstenaars. Alleen maar mensen die hun passie uitoefenen. Ze heeft de pijn overwonnen. Ze heeft nieuwe passies. Zo geeft Marianne reiki aan medebewoners met pijnlijke ledenmaten. Ze gaf voorheen zelfs reikicursussen.
De rondleiding gaat door. Van Harry's appartement op de tweede verdieping, naar zijn atelier op de derde. Harry is de vleesgeworden kunstenaar. Terwijl Harry rustig doorkletst, laat Marianne weten dat de thee straks klaarstaat. “Doe rustig aan, maar ik ga vast zitten.”
En de thee staat klaar. Cécile en Marianne zijn allebei thuis. We zitten aan de eettafel en drinken thee. Cécile vertelt het verhaal over hoe ze bij elkaar gekomen zijn. Ik had het al gehoord, maar het verhaal is veel leuker nu ze bij elkaar zitten. Cécile vertelt haar versie: “Ik mocht haar lessen begeleiden op de piano. Nou, er was echt wel een andere student die veel beter kon spelen dan ik.”
En dan zie ik hem. Die ondeugende lach 'ja die was er echt wel..'
Ze moeten er allebei nog om grinniken.
En dan verdwijnt de keurigheid. En zie ik opeens Marianne Klep.
De jonge vrouw die het hart van haar studente veroverde. Nu al 40 jaar.
You go girls!
